Hold on!
Herkomst: Deze game is uitgebracht in 1985 en is ontwikkeld door Sega. Het was een van de eerste ‘3D’-racegames en een van de eersten die een’ realistisch ‘hulpmiddel introduceerde bij het spelen van het spel – dat het een grotere kast in replica van een motorfietsstijl was, met snelheidsmeter, remmen en een gasklep. Deze game werd de maatstaf voor toekomstige racegames en leidde tot de veelgeprezen Out Run-serie. De game maakte slim gebruik van ‘billboards’ en bomen om je het gevoel te geven dat je met hoge snelheid beweegt.
Concept: je bent een motorcoureur – je zit bovenop een motor en moet rond een 3d racecircuit racen, andere rijders inhalen en bepaalde checkpoints binnen een tijdslimiet bereiken. De game met verschillende plaatsen en omstandigheden (zoals nacht).
Gameplay: Nog een gemakkelijk spel om te spelen, maar erg moeilijk om onder de knie te krijgen. De timing van de bochten was essentieel, vooral als andere motorrijders in de weg liepen. Elke lichte aanraking van een andere fiets, of elke botsing tegen een slagboom, vertraagde je en maakte het moeilijker om het checkpoint op tijd te bereiken. De geweldige graphics (voor die tijd) maakten dit spel plezierig om te spelen omdat je echt voelde dat je in een race zat. Het is een ander spel dat ervoor zorgde dat je terugkwam voor meer.
Nostalgie: als kind wilde ik altijd al een echte motor, dus dit gaf me het gevoel dat ik er ook een had. Ik was erg goed in dit spel (en Pole Position) en had constant mijn naam op de topscoretafel – het is misschien het enige spel waarvan ik echt kon zeggen dat ik een meester was.
Pacman
Herkomst: ontwikkeld door Toru Iwatani en geprogrammeerd door Hideyuki Moakajima San, dit spel kwam uit in het midden van 1980. De naam is afgeleid van een zin die betrekking heeft op het geluid wanneer je mond opent en sluit (naar verluidt). Namco produceerde het spel, maar het ging pas echt van de grond in Amerika toen Midway het uitbracht.
Concept: Je bent Pacman en je hebt honger. Je vindt een doolhof vol ‘stippen’ en rits rond om ze op te eten. Helaas zijn er enkele geesten die hier niet al te blij mee zijn en ze zullen je achtervolgen en opeten – maar hey, er zijn een paar hele grote stippen die je de kracht geven om de geesten terug te bannen naar hun centrale kooi. Het doolhof is complex en vult het hele scherm, maar er zijn geen doodlopende wegen – er is ook een doorgang tussen elke kant van het scherm. In het midden is de kooi met de spoken – af en toe verschijnen er bonusfruit naast de kooi. Je moet in wezen alle stippen opeten om verder te komen.
Gameplay: dit is een eenvoudig concept, maar met behoorlijk goede graphics en een verslavend deuntje werd het een groot succes. Er zit veel strategie in het spel – elke geest volgt een vast patroon (hoewel ze dit uiteindelijk zullen vergeten en je zullen volgen) – in feite zijn er boeken gewijd aan de beste route om de spoken te vermijden. Het spel wordt steeds moeilijker, waarbij de geesten versnellen en slimmer worden.
Nostalgie: er is iets aan de muziek in dit spel dat zo aanstekelijk is, zelfs als ik het schrijf hoor ik het in mijn hoofd. Het is een van de eerste games die ik me kan herinneren met muziek als een belangrijk verkoopargument. Ik heb vele uren verspild met het spelen van dit spel, en hoewel ik nooit geweldig was, had ik altijd plezier bij het bedenken van nieuwe routes. Het is waarschijnlijk ook mijn meest succesvolle programmeerprestatie – ik heb een versie hiervan ontworpen voor de Acorn Atom en ik heb zelfs een paar honderd exemplaren verkocht (opnieuw in Duitsland) – ik ben er trots op dat ik als twaalfjarige kon gebruiken logica en programmeervaardigheden en verdien er wat geld mee.
IO games
Andere leuke games zijn zogenaamde IO games. Dit zijn relatief gemakkelijk te spelen spellen. Ik ben zelf fan van goons IO, deze moet je eens geprobeerd hebben.